02/03/2013
Saat : 22.33
Aldım elime,başladım Benzemez Kimse Sana’ya.
Sonra planımı yaptım. Hemen bitmeyecekti. Az az,yavaş yavaş…
Saat : 23.25
Tamam şimdi bırakıyorum. Devamı yarın.Azıcık kalmış zaten.
Saat : 23.50
Bitti.
Az az okuyacak-tım-. Hemen bitirmeyecek-tim. Ama bitti.
Sarıldım bilgisayara,ileteyim duygularımı diye.
Ne düşünüyorum? Okurken sürekli aklımda olan soru. Ben Esme
olsam, ne bileyim evde saçları bulsam, sonra Dağlar beni sürekli ertelese ne
yapardım? Sürekli döner miydim? Sabreder miydim?
Doğru cevap vermem için ne lazım bilmiyorum ama sanırım ben
Esme olsam yapmazdım,yapamazdım.
Esme sinir etti,Dağlar krize soktu. Sonuç hüzün. Niye böyle
oldu yahu? Demeden alamadım kendimi.
Ama öyle bi aktarılmış ki karakterler,öyle bi yaşanmış ki yanıbaşımda oluyor da ben onları
bi köşeden izliyorum gibi…
Son derece akıp giden bir roman ve çok sevdiğim Seda Özay.
Kalemine sağlık…
Bi de şey var. Niye mutsusuz bazen?
Sayfa 46 yanıtlamış yerimize;
‘’ Ben de derim ki mutluluk bazen burnunun dibindedir
görebilirsen tabii. ‘’
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder