En beğendiğim oldu sanırım, okuduklarım içinde. Ki hepsi çok güzeldi...
Amma güzelliklerine başlamadan önce söylemek istediğim bir şey var. Sayfa 45;
''Elimde avucumda yoktu,ben de kalbimden verdim...''
Bu cümle bana Nazım'ı hatırlattı...
Neyse;
Katilime mektuplar demiş Kahraman. Bir de başlamış merhabayla.Yazmış ta yazmış.
İyi ki yazmış!
Ne de güzel yazmış!
Her kitabıyla hayranlığım o kadar artıyor ki bu adama.Bazen üzüyor ama olsun.Her seferinde '' aşk olsun sana '' diyorum. ''Ne az yazmışsın?Biraz daha olsaymış keşke.'' diye de ekliyorum kendi kendime.
Mektuplar bitiyor,bir kaç hikaye geliyor.Hele biri var.Ağzımı açık bırakıyor. Kahraman Tazeoğlu'nu tanıyorum o an...
Sonra '' Deniz '' lerin hikayesini okuyorum.Hüzne boğuluyorum.
Şiirler var,ayrı bir tad. Ve sonra aforizmalar..Akıyor gidiyor kitap.
Eh yazmışken alıntı da yazayım size;
1-'' Zaten ne kalacaktı ki sana; kalpten silinmenin, kağıttan silinmek kadar kolay olduğu bu dünyada... ''
2-Mutluluğunda seninle olanları değil, ağladığında sana sarılanları seç. Bak onlar hala benim yanımda. Unuttum kimlerle güldüğümü, birlikte ağladıklarım aklımda...
Böyle de renkli renkli kağıtçıklar koydum aralarına.
Aforizmalardan alıntılar da böyle. :)
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder